Sunce kao najbliža zvezda ozračuje površinu planete Zemlje ogromnom količinom sunčeve ili drugačije rečeno solarne energije, odgovorna za sva kretanja materije i energije na našoj planeti. Zato je poznavanje strukture zračenja (iradijacije) jako bitno u cilju razumevanja tog kretanja.
Temperatura Sunca na površini je oko 5778K, pri čemu se izrače talasi od gama do radio spektra. 99% zračenja spada u opseg 0.2-5.6um, 80% u 0.4-1.5um a maksimum je na 0.48um. Zračenje sa Zemlje je 160.000 puta manje po intenzitetu od Sunčevog i spada u oblast infracrvenog zračenja u opsegu 4-25um sa maksimumom na 9.7um. Dakle, najveći izvor zračenja za planetu Zemlju jeste Sunce, pri čemu se direktno dolazno zračenje sa Sunca na površinu Zemlje zove direktna solarna iradijacija. Zračenje koje dolazi do spoljnih ivica atmosfere zove se ekstraterestrično zračenje. Njegova spektralna raspodela data je na slici 1.
Slika 1
Slika 2
Kretanje planete Zemlje se odvija po eliptičnoj putanji, tako da se menja rastojanje od Sunca u toku godine. Priroda Sunca je takva da ono ima aktivnosti koje se ogledaju pored ostalog u promeni intenziteta zračenja. Zato se definiše solarna konstanta S0 kao srednja energija ekstraterestričnog zračenja koja iznosi 1367W/m2. Na slici 1 se može videti u kom delu dolaznog spektra spada vidljiva svetlost, tj. koliko je optički sistem čoveka ograničen. Slika 2 pokazuje odnos ekstraterestičnog zračenja, direktnog (dospelog na samu površinu Zemlje, nadmorska visina mora) i globalnog zračenja (obuhvata kako direktno tako i difuzno zračenje). Da se primetiti da spektralna raspodela direktnog i globalnog zračenja ima „rurarni“ karakter. To je zbog apsorpcije koja se dešava prolaskom svetlosti kroz atmosferu.
Slika 3
Drugi po redu najveći izvor zračenja jeste puni Mesec. U tom slučaju se radi o reflektovanom ekstraterestričnom zračenju oslabljeno usled difuzije i apsorpcije u atmosferi noću. Slika 3 pokazuje Mesečevo spektralno „zračenje“ (u svari se radi o Mesečevom albedu).